তেওঁ গাইছিল দেহতত্ত্বৰ গীত — ‘অ' মোৰ দেহাৰ ভৰসা নাইৰে...।’
ফুৰিবলৈ আহি জীৱনৰ শেষ পৰিণতিৰ কথা ভাবিবলৈ এৰি পিছদিনা পুৱা প্ৰভিন্স টাউনৰ জাহাজঘাটত ওপঙি থকা বিশাল সমুদ্ৰগামী জাহাজখনত টিকেট কাটি উঠিলোগৈ। মূৰৰ ওপৰত আদিগন্ত বিয়পি থকা নীলা আকাশ আৰু তলত পাৰাপাৰহীন তৰংগায়িত নীলা সমুদ্ৰ। নিজৰ গাত চিকুটি চালো, সঁচাকৈয়ে আটলাণ্টিকত ওপঙি আছো নে?
উপকূলৰ লগত সংযোগ বিচ্ছিন্ন কৰি জাহাজ আগুৱাই যাবলৈ ধৰিলে সমুদ্ৰৰ গভীৰলৈ। মোৰ উৰণীয়া মনেও দিলে ডেউকা মেলি। পাহৰি গৈছিলো দৈনন্দিন জীৱনৰ হেজাৰ সমস্যাৰ কথা। আগদিনা গুৱাহাটীৰ চিঠিৰ পৰা গম পাইছিলো পিঁয়াজৰ মূল্য আকাশস্পৰ্শী, বজাৰত খোৱা তেলৰ আকাল, অসমত বানপানী আৰু বোমা-পিষ্টলপ্ৰেমী যুৱকৰ তাণ্ডৱ...। পাহাৰ সদৃশ ওখ ওখ ঢৌবোৰ জাহাজত খুন্দা খাই ৰূপোৱালী ফেনলৈ নিমিষতে ৰূপান্তৰিত হৈছিল। সেই ফেনৰ ছিটিকনিয়ে আমাকো চুই গৈছিল। নয়নাভিৰাম এই দৃশ্য আজিও চকু মুদিলেই দেখা পাওঁ। সীমাহীন নীলা বিশালতাই ঢাকি ৰাখিছিল অসমৰ নিৰীহ ৰাইজৰ তেজৰ ৰঙা বৰণ। বহু আঁতৰৰ পৰা নাচি নাচি অহা গৰ্জনমুখৰ ঢৌবোৰৰ তলত অদৃশ্য হৈছিল গুৱাহাটীৰ তেল-পিঁয়াজৰ মূল্য।
জাহাজৰ ডেকত উন্মুক্ত নীলাৰ তলত থিয় হৈ দূৰ দিগন্তত সমুদ্ৰ আৰু আকাশৰ বাহুবন্ধনৰ মনোমোহা দৃশ্য চাই আছিলো। এটা সময়ত ৰেলিঙত ধৰিও থিয় হৈ থকা অসম্ভৱ যেন লাগিল। পগলা ঢৌবোৰে জাহাজকো কৰি তুলিলে উন্মত্ত। জাহাজখনো ঢৌ হৈ উঠিল— এবাৰ ওপৰলৈ উঠে, এবাৰ তললৈ নামে। দোল খাই খাই মোৰ মূৰটোও লাটুম ঘূৰাদি ঘূৰিবলৈ ধৰিলে। বেগৰ পৰা ভাৰ্টিগন টেবলেট এটা উলিয়াই কোনোমতে খাবপৰা নাছিলো। পানীখিনি মুখৰ ওচৰলৈ আনিলেই জাহাজৰ দোলনিত ক'ৰবাত ছিটিকি পৰে।
মনীষাৰ বায়েক কাজৰীয়ে মোৰ কাণ্ড দেখি ক’লে যে মূৰ ঘূৰণিৰ টেবলেট কোনো কামত নাহে; কাৰণ মোৰ Sea sickness হৈছিল। জাহাজৰ অফিচ কাউণ্টাৰৰ পৰা সামুদ্ৰিক নৰিয়াৰ বাবে দৰব এটা তেওঁ আনি দিছিল। জয় আৰু তাৰ শালপতি কুলদীপে হাতত ভিডিঅ’ কেমেৰা লৈ জাহাজৰ ওপৰৰ পৰা তললৈ চলাথ কৰি থাকোতে দুয়োকে দোলনি বেমাৰটোৱে বাৰুকৈয়ে আক্ৰমণ কৰিছিল। কুলদীপে নিজৰ কাণ দুখনত ধৰি প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে জীৱনত দ্বিতীয়বাৰলৈ আৰু জাহাজত নুঠে।
