“কিয়?”—ডেনিয়েলে বিস্ময়ভৰা চাৱনিৰে সুধিলে।
“মোৰ ঠিক কি হৈছিল মই ক'ব নোৱাৰোঁ ডেনিয়েল। টেলিফোন বুথৰপৰা এক্সচেঞ্জত কমপ্লে’ন এটা লজ কৰি মই যেতিয়া মানুহৰ জুম এটাৰ মাজেৰে ওলাই আহিবলৈ চেষ্টা কৰিলো, ঠিক তেতিয়াই বৃন্দা মোৰ নিচেই কাষেৰে পাৰ হৈ গ'ল। পাৰ হৈ যাওঁতে তাইৰ পাৰফিউম আৰু ঘাম মিহলি গোন্ধ এটা মোৰ নাকত লাগিল। খমখমীয়া হৈ থকা তাইৰ নতুন কপাহী শাৰীৰ আঁচলখনো মোৰ বাহুত লাগিল। মই মন কৰিলো, তাই ঘামিছে। আৰু মই যেন হঠাৎ তোমালোকৰ পশ্চিমৰ মানুহবোৰৰ দৰে এজন ডেকা মানুহ হৈ পৰিলো!”
“আপুনি তেতিয়া কি কৰিলে?”
“একো নকৰিলো। মাথোন তাই গম নোপোৱাকৈ তাই গৈ থকা দৃশ্যটো চাই থাকিলো এখন্তেক। তুমি ঠিকেই কৈছা ডেনিয়েল, স্পৰ্শ আৰু অনুভূতিৰ এটা আচৰিত সম্পৰ্ক আছে। মোৰ এতিয়া এনে লাগিছে যেন মোৰো এবাৰ বৃন্দাক চুই চাবলৈ মন যায়।”
ডেনিয়েলে মিচিকিয়াই হাঁহিলে আৰু ক’লে, —“তাই আপোনাৰ বাবে পোন্ধৰ মিনিটমান অপেক্ষা কৰিছিল। কাম কৰিবলৈ নহয়, মাথোন বিজয়াৰ প্ৰণাম জনাবলৈ তাই আজি অনেক ব্যস্ততাৰ মাজতো অফিছলৈ আহিছিল।”
“তাৰ পাছত?”
“পাঁচ মিনিটমানৰ ভিতৰত তাই মোক আপোনালোকৰ এই লোকাচাৰটোৰ বিষয়ে মোটামুটিকৈ এটা ধাৰণা দিলে। তাৰ পাছত তাই হাওলি মোৰ ভৰিত তাইৰ হাত দুখন লগাই দিলে। আনকি তাইৰ মূৰটোও তাইৰ হাত দুখনৰ যিমান ওচৰলৈ পাৰি সিমান ওচৰলৈ নিলে।”
“তুমি কি কৰিলা?”
“মই একপ্ৰকাৰ অভিভূত হৈ পৰিলো। মোৰ যেন হঠাৎ আপোনালোকৰ প্ৰাচ্যৰ মানুহবোৰৰ দৰে আচৰণ কৰিবলৈ মন গ'ল। আৰু মই মোৰ সোঁহাতখন আচম্বিতে তাইৰ মূৰৰ ওপৰত থ’লো।—কথাটো বৰ আচৰিত নহয়নে?”
জয় আৰু পৰাজয়ৰ দোমোজাত দুজন বিহ্বল, পৌঢ় ভদ্ৰলোকক কিছুপৰ মৌন হৈ
থকা দেখা গ'ল। কেইটামান বিৰল, অনিৰ্ণেয় মুহূৰ্তৰ স্পৰ্শই তেওঁলোকক লাহেকৈ জোকাৰি
গ’ল। যেন ক'ৰবাত বাল্ব এটা জ্বলি উঠিল; ক'ৰবাত ফেন এখনৰ নিঃশব্দ ঘূৰ্ণন আৰম্ভ হ'ল।
প্ৰান্তিক, ১ জুন, ২০০২
